Doyamadım Çocukluğuma nede gençliğime... "Bu dünyaya gelişimdeki suçum neydi?"
Ne çocukluğuma doyabildim nede gençliğime. Her iki dönemi de tam anlamıyla yaşayamadım. Çocukken sokaklarda koşup oynamak, arkadaşlarımla neşe içinde vakit geçirmek yerine, sürekli eksikliklerle dolu bir yaşam sürdüm. Gençliğimde de bu durum değişmedi, hayallerimle gerçeğin arasındaki uçurum giderek büyüdü.
Ne ömrüm yetecek hayallerimi yaşamaya, ne de hayallerim yetecek ömrümü uzatmaya. Her zaman bir şeyler eksikti, tam anlamıyla mutlu olmayı başaramadım. Elimde değildi, çünkü bu hayat beni yoksulluk ve hastalıkla boğuşmaya zorladı.
Her gün yeni bir mücadele, her gün yeni bir sıkıntı. Belki de bu yüzden çocukluğuma ve gençliğime doyamadım. İçimde hep bir ukde kaldı, hep bir eksiklik. Hayatın ağırlığı altında ezilirken, hayallerim sadece uzak birer anı olarak kaldı.
Doyamadım çocukluğuma, gençliğime, hayatıma... Ve bu yoksulluk ve hastalıkla savaşmaya devam ederken, içimdeki bu eksikliği belki de hiç gideremeyeceğim.
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.